Tot slot trok hij zelfs tot het zuiden van Frankrijk naar onder meer het département Lot-et-Garonne (47), de streek rond Agen in het ruimer bekende Aquitaine. Daar maakte hij kennis met de Blondes d'Aquitaine een groot rundveeras met een uitzonderlijke combinatie van eigenschappen. Wekelijks werd dus met de vrachtwagen naar Frankrijk gereden om daar vee aan te kopen.

Na korte tijd had hij in tal van steden waar er veemarkten waren en op de vele fokbedrijven de naam een zeer betrouwbaar handelaar te zijn. De Fransen zegden over hem: "Il a la bonne tête lui", bedoelende dat Antoine in die tijd al gekend stond om zijn gegeven woord. Een reputatie die hij tot op vandaag, én met fierheid, staande houdt.

De activiteiten als veehandelaar werden gecombineerd met die van veeteler, eerst in aanvulling en in combinatie met de handel. Geleidelijk aan werd die activiteit steeds verder uitgebreid, steeds met de nodige 'sérieux', doelend op het hoog afgewerkt karakter van de boerderij en de handelingen.

Tot in de jaren '80 ging de import van Frans vee door. De economische omstandigheden wijzigden toen, de prijzen in Frankrijk stegen waardoor de import van Frans vee stokte. De handel in import-vee werd steeds minder rendabel. Er werd dan geleidelijk aan meer aandacht besteed aan de fokkerij met als voorlopig eindresultaat de exclusieve fok van Blonde d'Aquitaine.

Geleidelijk aan groeide het landbouwbedrijf. Op termijn werd overgeschakeld naar een gesloten bedrijf van vleesrassen, met de Blonde d'Aquitaine als eindstation.